Welkom op de website van toerclub Walcheren !
Auteur: Ronnie Krocké
beheer forum
Aantal berichten: 69
08-07-2019 | Oost Vlaanderen tocht
De Oost-Vlaanderen tocht.
Op zaterdag 6 juli 2019 vond wederom een tocht plaats van uw geliefde club. Deze maal de tocht naar Vlaanderen, dus een vroegere kinderwens vervult, meegaan met het bootje . Er hadden zich vijf leden opgegeven, dat is 8,77% van het totale momentele ledenbestand. U zult zeggen, niet echt grandioos. Nu, dat viel wel mee. Men moet immers een visum verkrijgen als buitenstaander om in Vlaanderen te mogen aantreden. Deze vijf clubmensen hadden toestemming verkregen om te pedaleren in het Vlaamse. Dit waren schrik niet Leen Louwerse, Hans de Jonge, Leo van der Ven, Kees Hage en Ronnie Krocké. Ook Leen Dekken was genoteerd, doch was helaas niet mee in de mogelijkheid om aan te schuiven. Hij had echter wel de route uitgezet. Gelukkig kwamen er ook niet van die grapjassen aangefietst, zonder zich te hebben opgegeven via de site. De exploitant van de veerdienst had gelijk al verlies in dit vroege tijdstip. Allemaal 65 plussers, dus allemaal die kortingen. Aan het boord was het feest met onze aanwezigheid. Na een heerlijk broodje kroket en koffie kwamen we in Breskens aan. Een mondiale metropool in al zijn uitingen. Omdat Leen afwezig was had ons gewaardeerd commissielid Hans zich geweldig voorbereid. Een Garmin op zijn stuur en op zijn buis geplakt een lijst met knooppunten die we moesten volgen. Geplakt op een buis van een fiets zult u zeggen. Nu ja, zo erg was dat nu ook weer niet, het merk was namelijk een Cube. Terzijde even de opmerking de dat de merken die te signaleren waren als volgt konden worden onderverdeeld : twee Cube’s, twee Sensa’s en het wereldmerk Dedacciai. Maar de Trek (ook schijnbaar een merk) van Hans is al maanden in aantocht. Ondertussen waren we onder pauselijke zegeningen (de grond kussen) in Breskens dus aanbeland. De knooppuntenroute was aanstaande. Maar als goed lid weet u ook dat de TC Walcheren geen gestructureerde vereniging is en altijd maar wat doet. Dus het eerste bordje met de vermelding nummertje 25 werd gepasseerd (fout 1), waardoor we de magnifieke Panoramaweg hebben gemist. Gelukkig was daarvoor in de plaats gekomen het bruisende centrum van Breskens. Fout twee was het feit dat we niet langs het geboortehuis van een groot Bressiaander zijn gefietst. Rijdend langs een afgebroken lagere school (er zijn toch geen leraren meer) kwamen we in het buitengebied van Groede en omstreken. De rust was enorm in het peloton, maar wat wil je ook, de omgeving was te inspirerend om het te laten verstoren door onzinnige gesprekken hoe het verder moet met onze club. We naderen dus het fabuleuze IJzendijke. Onderweg werden we nog wel opgeschrikt door een Vlaamse Max Verstappen, waardoor we in het stof de weg moesten vervolgen. Richting Watervliet ging de toer vervolgens. En zie, nog maar net de grenspaal gepasseerd of we werden al geconfronteerd met de kasseien. Gewoon asfalteren was het idee bij de meesten. Ook Leo (onze koploper m.b.t. de bijgewoonde toertochten tot op heden) kwam al proestend de kinderkopjes over. Van de kasseien konden we naadloos gaan pedaleren over de betonplaten, die liggen vreugdevol ongelijk in dit gebied. Overigens werd de streek waardoor we flaneerden steeds fantastischer (of had ik dit al vermeld). Oei, even een tegenslag, richting Bassevelde was het fenomenaalste paadje van deze etappe afgesloten wegens werkzaamheden. Geen paniek overigens gewoon lekker doorfietsen richting Boekhoute. De rillingen liepen ons over de rug, we waren immers aan het fietsen op heilige grond. De adem stokte, er werd alleen gefluisterd, er werd zachtjes getrapt over het asfalt enzovoort. Wat was er namelijk aan de hand? Welnu c.q. inderdaad, we waren in het trainingsgebied van Roger de Vlaeminck, één van de grootste wielrenners in de wielergeschiedenis. Zijn lijst opsommen van al zijn overwinningen voert te ver voor ons forum, dus misschien kunt u dit zelf opzoeken. We kwamen zelfs voorbij het café gefietst waar hij tegenwoordig een biljartje komt leggen. Mijn dag kon al niet meer kapot. De anderen te weten Leo, Hans, Kees en Leen, waren minder onder de indruk. Waarschijnlijk geen historisch besef. Na 15 km. aanmodderen vond de schrijver van dit epistel het tijd om weer gewoon naar het parcours te rijden, dit had ook na 2 km. gekund, maar ja, Roger de Vlaeminck enzovoort. Na nog een feestronde op het marktplein van Basseveld pakten we de route van Hans zijn knooppunten weer op, het was nummer 66. Vrolijk pedalerend gingen we voort, we hadden een homogeen groepje, geen gezeur over snelheden, leuke gesprekken (op niveau uiteraard). Wel hadden we vanzelfsprekend oog voor de perfecte omgeving, een Unesco waardering verdienend. Zo langzamerhand kwamen we in de buurt van Gent, dus de opdringende industrie lag nu op oog bereik. En natuurlijk zweefde herhaaldelijk de Vlaamse gaai boven onze hoofden. Er was weer een overtocht aanstaande, het Kanaal Terneuzen - Gent. Een gratis overtocht. Op naar de rustpost die gesitueerd was in Wachtebeke. Een frivole uitspanning en een (qua ogen) leuke oberres (is een vrouwelijke ober). En niet te geloven, ze hadden op deze rustpost zelfs chocoladerepen, om te smullen. Deze werden aangereikt door dat meisje met die prettige ogen. Nog even een minpuntje in dit plaatsje, Kees zag op het kaartje van Hans dat er ook een kortere mogelijkheid was om in Breskens te komen, dan de voorgeschreven route. Maar gelukkig had Kees (nog) geen medestanders. De consumpties werden afgerekend door Hans, dat bleek iets te maken te hebben met het ABP-fonds. Dus onze penningmeester Jacco weer een rimpel minder, geen bonnetjesaffaire. Leen had gelukkig ook niet alleen verharde paden uitgezocht, maar ook onverharde paden. Heerlijke stofwolken, gelijk als Parijs-Roubaix. Na de rust werd het helemaal slingerachtig, steeds na elke bocht werd het landschap gelijk een schilderij van Vincent van Gogh. Uiteindelijk hebben we België verlaten en kwamen we op het fietspad van Philippine naar Biervliet. Even had Kees nog pech, met een tak tussen zijn vehikel, maar gelukkig kon hij op de been blijven. Net Leen was hier even de weg kwijt c.q. door ouderdom getroffen, door de vermelding dat dit fietspad rechtstreeks naar Breskens ging en had in (weer die) Kees een medestander. Hans had het te druk met zijn administratie. Waar moeten we afslaan was voor hem steeds bij elke kruising een terugkerend prioriteit. Verstandige beslissingen werden nu genomen door Leo en Ronnie, dus gewoon nog een lusje. Gelukkig kwamen we het bordje met nummer 36 tegen, waardoor we weer fris, humorvol (tenminste bij Leo en Ronnie) en fruitig het fietspad konden verlaten. De laatste 20 km was aanstaande en het landschap werd steeds mooier om te aanschouwen. Machtige boerderijen, Belgische trekpaarden, onbespoten gewassen en een vijftal clowns die in een blauw tenue als wielrenners over het asfalt zoefden. De wind was opgeschroefd naar een windkracht vijf, en we hadden als vijftal nog een dikke drie minuten voorsprong op het jagende peloton. Dus niets kon ons nog gebeuren. Het klassement der ouderen was voor Leen. Maar wat er nu geschiedde, niet te beschrijven bijna. We naderden de straat de Grote Kade in Breskens, nabij de kermis. En zie, Leen ging er in een sprint vandoor in deze straat, hetgeen zelden is gespot. Leen ging namelijk als een speer naar een terras en is daardoor ook eindoverwinnaar geworden van het terrassenklassement. Tsja, éénmaal op het terras beland, waren er twee leden te weten Leo en Ronnie die een serieuze levensstijl bewandelen (ijs). De andere drie deelnemers aan deze tocht, hoppa, gelijk aan de alcohol. In verband met de privacy zal ik de namen van dit overblijvende drietal niet neerpennen. Na twee boten te hebben gemist gingen we richting de veerboot, weer niet over de Panoramaweg en weer niet langs een geboortehuis. Het was een leuke tocht en vol emotie namen we weer in het verderfelijke Vlissingen afscheid van elkaar.
Alles bij elkaar een niet te evenaren etappe. Geen enkele wanklank viel te noteren. Hulde aan de commissie voor de organisatie. En de deelnemers Hans, Leo, Kees en Leen, hartelijk dank voor de ontspannen wielerkoers.
Maar de magistrale vermelding is de volgende zin : Niemand had haast, wat een verademing derhalve .Geen gezeur van, “ik moet op een bepaalde tijd thuis zijn”, neen, gewoon heel de dag gepland voor deze koers. Complimenten, komt zelden meer voor !!
Ronnie Krocké
De Oost-Vlaanderen tocht.
Op zaterdag 6 juli 2019 vond wederom een tocht plaats van uw geliefde club. Deze maal de tocht naar Vlaanderen, dus een vroegere kinderwens vervult, meegaan met het bootje . Er hadden zich vijf leden opgegeven, dat is 8,77% van het totale momentele ledenbestand. U zult zeggen, niet echt grandioos. Nu, dat viel wel mee. Men moet immers een visum verkrijgen als buitenstaander om in Vlaanderen te mogen aantreden. Deze vijf clubmensen hadden toestemming verkregen om te pedaleren in het Vlaamse. Dit waren schrik niet Leen Louwerse, Hans de Jonge, Leo van der Ven, Kees Hage en Ronnie Krocké. Ook Leen Dekken was genoteerd, doch was helaas niet mee in de mogelijkheid om aan te schuiven. Hij had echter wel de route uitgezet. Gelukkig kwamen er ook niet van die grapjassen aangefietst, zonder zich te hebben opgegeven via de site. De exploitant van de veerdienst had gelijk al verlies in dit vroege tijdstip. Allemaal 65 plussers, dus allemaal die kortingen. Aan het boord was het feest met onze aanwezigheid. Na een heerlijk broodje kroket en koffie kwamen we in Breskens aan. Een mondiale metropool in al zijn uitingen. Omdat Leen afwezig was had ons gewaardeerd commissielid Hans zich geweldig voorbereid. Een Garmin op zijn stuur en op zijn buis geplakt een lijst met knooppunten die we moesten volgen. Geplakt op een buis van een fiets zult u zeggen. Nu ja, zo erg was dat nu ook weer niet, het merk was namelijk een Cube. Terzijde even de opmerking de dat de merken die te signaleren waren als volgt konden worden onderverdeeld : twee Cube’s, twee Sensa’s en het wereldmerk Dedacciai. Maar de Trek (ook schijnbaar een merk) van Hans is al maanden in aantocht. Ondertussen waren we onder pauselijke zegeningen (de grond kussen) in Breskens dus aanbeland. De knooppuntenroute was aanstaande. Maar als goed lid weet u ook dat de TC Walcheren geen gestructureerde vereniging is en altijd maar wat doet. Dus het eerste bordje met de vermelding nummertje 25 werd gepasseerd (fout 1), waardoor we de magnifieke Panoramaweg hebben gemist. Gelukkig was daarvoor in de plaats gekomen het bruisende centrum van Breskens. Fout twee was het feit dat we niet langs het geboortehuis van een groot Bressiaander zijn gefietst. Rijdend langs een afgebroken lagere school (er zijn toch geen leraren meer) kwamen we in het buitengebied van Groede en omstreken. De rust was enorm in het peloton, maar wat wil je ook, de omgeving was te inspirerend om het te laten verstoren door onzinnige gesprekken hoe het verder moet met onze club. We naderen dus het fabuleuze IJzendijke. Onderweg werden we nog wel opgeschrikt door een Vlaamse Max Verstappen, waardoor we in het stof de weg moesten vervolgen. Richting Watervliet ging de toer vervolgens. En zie, nog maar net de grenspaal gepasseerd of we werden al geconfronteerd met de kasseien. Gewoon asfalteren was het idee bij de meesten. Ook Leo (onze koploper m.b.t. de bijgewoonde toertochten tot op heden) kwam al proestend de kinderkopjes over. Van de kasseien konden we naadloos gaan pedaleren over de betonplaten, die liggen vreugdevol ongelijk in dit gebied. Overigens werd de streek waardoor we flaneerden steeds fantastischer (of had ik dit al vermeld). Oei, even een tegenslag, richting Bassevelde was het fenomenaalste paadje van deze etappe afgesloten wegens werkzaamheden. Geen paniek overigens gewoon lekker doorfietsen richting Boekhoute. De rillingen liepen ons over de rug, we waren immers aan het fietsen op heilige grond. De adem stokte, er werd alleen gefluisterd, er werd zachtjes getrapt over het asfalt enzovoort. Wat was er namelijk aan de hand? Welnu c.q. inderdaad, we waren in het trainingsgebied van Roger de Vlaeminck, één van de grootste wielrenners in de wielergeschiedenis. Zijn lijst opsommen van al zijn overwinningen voert te ver voor ons forum, dus misschien kunt u dit zelf opzoeken. We kwamen zelfs voorbij het café gefietst waar hij tegenwoordig een biljartje komt leggen. Mijn dag kon al niet meer kapot. De anderen te weten Leo, Hans, Kees en Leen, waren minder onder de indruk. Waarschijnlijk geen historisch besef. Na 15 km. aanmodderen vond de schrijver van dit epistel het tijd om weer gewoon naar het parcours te rijden, dit had ook na 2 km. gekund, maar ja, Roger de Vlaeminck enzovoort. Na nog een feestronde op het marktplein van Basseveld pakten we de route van Hans zijn knooppunten weer op, het was nummer 66. Vrolijk pedalerend gingen we voort, we hadden een homogeen groepje, geen gezeur over snelheden, leuke gesprekken (op niveau uiteraard). Wel hadden we vanzelfsprekend oog voor de perfecte omgeving, een Unesco waardering verdienend. Zo langzamerhand kwamen we in de buurt van Gent, dus de opdringende industrie lag nu op oog bereik. En natuurlijk zweefde herhaaldelijk de Vlaamse gaai boven onze hoofden. Er was weer een overtocht aanstaande, het Kanaal Terneuzen - Gent. Een gratis overtocht. Op naar de rustpost die gesitueerd was in Wachtebeke. Een frivole uitspanning en een (qua ogen) leuke oberres (is een vrouwelijke ober). En niet te geloven, ze hadden op deze rustpost zelfs chocoladerepen, om te smullen. Deze werden aangereikt door dat meisje met die prettige ogen. Nog even een minpuntje in dit plaatsje, Kees zag op het kaartje van Hans dat er ook een kortere mogelijkheid was om in Breskens te komen, dan de voorgeschreven route. Maar gelukkig had Kees (nog) geen medestanders. De consumpties werden afgerekend door Hans, dat bleek iets te maken te hebben met het ABP-fonds. Dus onze penningmeester Jacco weer een rimpel minder, geen bonnetjesaffaire. Leen had gelukkig ook niet alleen verharde paden uitgezocht, maar ook onverharde paden. Heerlijke stofwolken, gelijk als Parijs-Roubaix. Na de rust werd het helemaal slingerachtig, steeds na elke bocht werd het landschap gelijk een schilderij van Vincent van Gogh. Uiteindelijk hebben we België verlaten en kwamen we op het fietspad van Philippine naar Biervliet. Even had Kees nog pech, met een tak tussen zijn vehikel, maar gelukkig kon hij op de been blijven. Net Leen was hier even de weg kwijt c.q. door ouderdom getroffen, door de vermelding dat dit fietspad rechtstreeks naar Breskens ging en had in (weer die) Kees een medestander. Hans had het te druk met zijn administratie. Waar moeten we afslaan was voor hem steeds bij elke kruising een terugkerend prioriteit. Verstandige beslissingen werden nu genomen door Leo en Ronnie, dus gewoon nog een lusje. Gelukkig kwamen we het bordje met nummer 36 tegen, waardoor we weer fris, humorvol (tenminste bij Leo en Ronnie) en fruitig het fietspad konden verlaten. De laatste 20 km was aanstaande en het landschap werd steeds mooier om te aanschouwen. Machtige boerderijen, Belgische trekpaarden, onbespoten gewassen en een vijftal clowns die in een blauw tenue als wielrenners over het asfalt zoefden. De wind was opgeschroefd naar een windkracht vijf, en we hadden als vijftal nog een dikke drie minuten voorsprong op het jagende peloton. Dus niets kon ons nog gebeuren. Het klassement der ouderen was voor Leen. Maar wat er nu geschiedde, niet te beschrijven bijna. We naderden de straat de Grote Kade in Breskens, nabij de kermis. En zie, Leen ging er in een sprint vandoor in deze straat, hetgeen zelden is gespot. Leen ging namelijk als een speer naar een terras en is daardoor ook eindoverwinnaar geworden van het terrassenklassement. Tsja, éénmaal op het terras beland, waren er twee leden te weten Leo en Ronnie die een serieuze levensstijl bewandelen (ijs). De andere drie deelnemers aan deze tocht, hoppa, gelijk aan de alcohol. In verband met de privacy zal ik de namen van dit overblijvende drietal niet neerpennen. Na twee boten te hebben gemist gingen we richting de veerboot, weer niet over de Panoramaweg en weer niet langs een geboortehuis. Het was een leuke tocht en vol emotie namen we weer in het verderfelijke Vlissingen afscheid van elkaar.
Alles bij elkaar een niet te evenaren etappe. Geen enkele wanklank viel te noteren. Hulde aan de commissie voor de organisatie. En de deelnemers Hans, Leo, Kees en Leen, hartelijk dank voor de ontspannen wielerkoers.
Maar de magistrale vermelding is de volgende zin : Niemand had haast, wat een verademing derhalve .Geen gezeur van, “ik moet op een bepaalde tijd thuis zijn”, neen, gewoon heel de dag gepland voor deze koers. Complimenten, komt zelden meer voor !!
Ronnie Krocké
Auteur: Leen Louwerse
lid forum
Aantal berichten: 85
10-07-2019 | Oost Vlaanderen tocht
Hee Ronnie,
Alweer een verslag dat naar waarheid is geschreven.
Complimenten Leen
Kijk eens hoe ik ga!
Hee Ronnie,
Alweer een verslag dat naar waarheid is geschreven.
Complimenten Leen
Kijk eens hoe ik ga!