11-11-2013 | RKC 2013 Hoek
De Ronnie Krockee Classic 2013.
Met een 7 tal deelnemers gaan we op pad naar Hoek voor de 2e Classic.
Rob, Bart, Ronnie , Tom, Ronald, Leen v T en Leen L hebben er zin in!
In Hoek komen er nog 11 deelnemers bij en we vertrekken na een toespraak van Raymond vol goede moed achter de voorrijder Peter in de zon. Vanaf het begin is het tempo hoog te noemen.
Het parcours is meteen zeer soppig, soms glad en veel plassen, waardoor we allemaal al snel onder het zand en blubber komen, de sfeer is echter prima.
De route eerst als vorig jaar, in de Braakman veel zand, konijnenholen, blubber en net te berijden veldwegen maar ook schelpenpaden al dan niet van zeer grote plassen voorzien.
Als we de echte bossen in willen worden we wegens een grote brand bij een boerderij verwezen naar een andere route, we mogen niet door en zoeken een alternatief, eerst een bosje daarna parallel aan een B weg een soppige landweg, soms goed te berijden vaak moeilijk.
Toch komen we na een 24 tal km's bij de verzorgingspost, hier worden we van een ruime hoeveelheid hapjes en drankjes voorzien, voor Ronnie (traditioneel) een extra traktatie, vla met slagroom dat gaat er goed in.
Nu als we door de bossen rijden gaat het weer veranderen, enige regen, enige hagel, soms zon, wel veel heel mooie luchten. Door de brand zijn we genoodzaakt om een alternatieve terugweg te nemen, i.p.v. door het bos achter de brandende boerderij langs waar de ramptoeristen op de uitkijk staan.
Dan de proviciale weg over en via de zandpaden door de Braakman terug, eenmaal bij de parkeerplaats staan er 45 km op de teller en iedereen vond dat best genoeg. Wel goed te zien dat we in het veld gereden hadden, allen rondom zeer onder de modder, de fietsen van zandkleur voorzien.
De evaluatie in het dorpscafe was door allen bezocht en er werden waarderende woorden tot de organiserende mannen gesproken, Ronnie nam zelfs een biertje op de goede afloop.
Ieder ging op eigen gelegenheid weer naar huis, een vroegertje, om 14.00 weer thuis.
Volgende tocht vanuit Kalmthout.
Leen L
Kijk eens hoe ik ga!
11-11-2013 | RKC 2013 Hoek
Eindelijk was het dan zo ver, de tocht der tochten kon aanvangen op zondag 10 november 2013 te Hoek. Uit de 58 leden die onze vereniging kent waren er een zevental geselecteerd die een visum hadden gekregen om te mogen fietsen in Vlaanderen. De uitverkorenen waren Leen Louwerse, Tom Louwerse, Rob de Paauw, Leen van Tol, Ronald Dewitte, Bart Stroo en Ronnie Krocke. Dus een beetje jong en vooral oud door elkaar. Dit was weer al het derde evenement dat we gingen bijwonen. Eerst maar eens de complimenten uitdelen. Verheugend is te constateren dat een ieder die zich opgeeft ook daadwerkelijk aanwezig is op de zondagmorgen. Wel een feest voor de commissie om het dan te kunnen regelen. Ik ben ook lid van andere verenigingen die ook gaan mountainbiken.
Het niveau - qua opkomst - is bij die andere verenigingen echter een stuk minder. Kreten als "ik kom niet als het regent of waait, "ik beslis pas op het laatste moment, "ik weet het nog niet", "als het te koud is kom ik niet" zijn nu niet direct grappige opmerkingen waarmee je een organisatie kan opstarten. Dus bij de Tc Walcheren is een woord een woord. Klasse !!
Aangekomen in Hoek bleken we totaal met veertien pedaleurs te zijn.
De organisatoren van deze tocht waren Raymond van Leeuwen en Peter Willeboordse, een stel mountainbikeliefhebbers die een niet uitgepijlde route in gedachten hadden. Dus we gingen als een groep fietsen. Dat ging overigens fantastisch deze dag, geen haantjesgedrag, maar gewoon na enkele kilometers weer op elkaar wachten. We gingen van start onder de ogen van een zonnend konijn die ons hoofdschuddend aankeek. En het weerbeeld was zoals altijd in Vlaanderen ijzingwekkend in orde, volop zon, hagel, regenbogen, windstoten en zelfs later nog rookpluimen. We kwamen eerst door zompige grasgebieden, wat we heerlijk hebben omgeploegd, waardoor de ambtenaren van de gemeente Terneuzen ook weer hard moeten werken om dat in orde te krijgen. En ambtenaren hebben het al zo moeilijk. Vervolgens gingen we als een speer door de buitenwijken van Hoek, waar een enorme mensenmassa ons toejuichten. Wat een enthousiasme in Vlaanderenland. Wij als bergfietsers werden na enkele kilometers geconfronteerd met een beklimming en je kon zien dat de Tc Walcheren toch wel van een hoger niveau was dan de rest van de sukkelaars. De anderen moesten de voeten aan de grond zetten, maar voor onze clubleden is zo'n beklimming een fluitje van een cent. Daarna een lang stuk asfalt op zoek naar het eerste natuurgebied. Met de wind viel dat nog tegen. Enkele coureurs keken al smachtend achterom waar Piet Vos was van de Rabobank, met in zijn onderbroek allerlei medicijnen waardoor je sneller gaat fietsen. Braakman-noord kwam onder onze wielen terecht. Wat een magnifiek gebied, volop vogels in dit gebied en alle wegen waren mooi geasfalteerd, geen water gezien ondanks alle regendruppels de laatste dagen. Verassend vonden de meeste aanwezigen het idee dat ze niet hadden gedacht dat er een zo'n uitgestrekt park was in dit gedeelte van Vlaanderen. Een zeer afwisselend landschap werd aangeboden, gras, water, asfalt, grind enz., enz. Het moet gezegd de organisatie, dus Raymond en Peter, hadden aan alles gedacht. Bij de gevaarlijke oversteek van Braakman-noord naar Braakman-zuid was zelfs politie gepositioneerd voor een veilige oversteek. Zelfs spektakel was aanwezig. Een boerderij stond in de fik, waarschijnlijk een opname voor de film Zwartboek deel 2, met Carice van Houten. I.v.m. deze brand moesten we het parcours verleggen. Niet dat dat erg is, want alles is fenomenaal in deze streek. Na een 22 km. werd de rust bereikt. Wat een verwennerij : eierkoeken. wafels, drinken, bananen, papjes enz., enz. Er stond zelfs een leuk meisje bij ter begeleiding van dit etensfestijn. Perfect geregeld. Na enige tijd besloten we toch weer het smalle zadel te bestijgen en voort te gaan. Het gebied werd steeds nog avontuurlijker, veel single-tracks. Peter zette de route uit, wel vreemd dat we drie keer langs dat meisje van het eten gingen rijden, verder kan ik hier niets over verklappen. Dat is iets voor Story, Weekend of Prive, die bladen hebben het al moeilijk genoeg om ook nog eens deze primeur mis te lopen. Allerlei boomsoorten passeerden ons, populieren, essen, beuken, sparren, ja u ziet dat de schrijver van dit epistel ook verstand heeft van de flora. Uiteindelijk kwamen we weer bij de beruchte boerderij uit. Het vuur was geblust, maar nu was er weer iets anders aan de hand waardoor we de route moesten verleggen. In de boerderij was in de hooiberg Carice van Houten bezig met een heftige erotische opname, en dat was vanzelfsprekend een te grote aan slag op de harten van de oudere leden van de TC Walcheren, die meer Monique v.d. Ven gewend zijn. De route bleef uitdagend en sfeervol. We kwamen uiteindelijk weer terecht in Braakman-noord. Zelfs de wind was ons gunstig gezind, de wind in de rug voor de eindsprint. Maar helaas, het ging net regenen waardoor ons zonnend konijn plotseling overstak naar zijn schuilplaats. Dus de koers werd geneutraliseerd. Niemand was spelbreker, want we besloten met zijn allen nog een afzakkertje te halen in het plaatselijk cafe. We zijn als TC Walcheren wel beroemd. Het cafe ging speciaal voor ons open.
Wel gaaf dat de gemeente Terneuzen , waaronder Hoek valt, als straatnaam waaraan het cafe lag had betiteld als "Oud-Vlissingen". Waarschijnlijk was van te voren bekend dat er ietwat oudere leden van de TC Walcheren deze lokaliteit gingen bezoeken. Het werd gezellig en zelfs onze politie reed nog langs om te kijken naar signalementen van onze leden omdat er onlangs een plofkraak in Hoek had plaatsgevonden.
Peter en Raymond hartelijk dank voor de fabuleuze organisatie en hopelijk komt er een derde editie En uiteraard zal ik jullie voordragen als lid van verdienste van onze vereniging,
De leden van de TC Walcheren , dank voor uw sportieve inzet. Maar we zijn er nog niet. Integendeel volgende week wacht Kalmthout.
Ronnie.